امکان‌سنجی همگرایی اقتصادی در منطقه‌ی خلیج‌فارس در آینده پیش‌رو و الزامات تحقق آن (ارائه مدل همگرایی شبکه‌ای به‌جای مدل سلسله‌مراتبی)

تمرکز این پژوهش بر امکان‏سنجی همگرایی اقتصادی در منطقه‏ی خلیج‌فارس (شامل ایران، عربستان سعودي، عراق، قطر، امارات متحده عربی، عمان، کویت و بحرین) و الزامات دستیابی به آن است. در این پژوهش همگرایی اقتصادی به‌عنوان فرایندی مدنظر است که، هدف آن دستیابی به صلح، امنیت و توسعه‌ی پایدار در منطقه است. براین‏اساس، سؤالی که در این پژوهش مطرح می‌شود آن‏است‌که باهدف دستیابی به صلح، امنیت و توسعه‏ی پایدار، کشورهای حوزه‏ی خلیج‌فارس چگونه می‏توانند به همگرایی اقتصادی در منطقه دست یابند؟ در پاسخ این سؤال، فرضیه پژوهش این‏است‏که؛ کشورهای منطقه‏ی خلیج‌فارس در راستای دستیابی به صلح، امنیت و توسعه‏ی پایدار، ضمن تکیه‌بر ترکیبی از ظرفیت‏های گوناگون اقتصادی، سیاسی، امنیتی و دینی- فرهنگی و غلبه بر عوامل واگرایانِ، باید الزاماتِ رفتاری رسیدن به همگرایی اقتصادی را در تصمیم‏گیری‏های کلانِ ملّی و هم‏چنین رویکردِ سیاست خارجی خود، در پیش‏ بگیرند. روش تحقیق این پژوهش برحسب نیاز، ترکیبی از روشِ کیفی مبتنی بر اسناد کتاب‌خانه‏ای و روش کمی و آماری است. درنهایت این پژوهش مدل جامع شبکه‏ای برای دستیابی به صلح، امنیت و توسعه‏ی پایدار، از طریق همگرایی اقتصادی در خلیج‌فارس ارائه می‌دهد؛ که در آن ضمن ردِ نگاه سلسله‏مراتبی در اولویت‏بندی شاخص‏ها، بهره‌برداری هم‌زمان از مؤلفه‏های مختلف اقتصادی، سیاسی، امنیتی و دینی-فرهنگی در دستیابی به همگرایی اقتصادی را پیشنهاد می‌کند.