ساعتها با فیدل کاسترو

نویسنده: غلامرضا فروزش

مقدمه

   فیدل کاسترو رهبر کاریزماتیک انقلاب کوبا در نود سالگی همانند هر انسان دیگری به مبدا بازگشت.

 نام این فرمانده انقلابی در تاریخ بزرگترین جزیره دریای کارائیب در امریکای لاتین محوناشدنی است. مبارزات  مستمر و طولانی وی علیه رژیم دیکتاتور باتیستا و پیروزی انقلاب وی در دهه ١٩٥٠ میلادی و به دنبال آن سیر اتفاقات و حکمرانی بیش از نیم قرن وی بر کوبا, به همراه شخصیتی معنوی و کاریزماتیک, رفتار و سلوک انقلابی و آثار تفکر انقلابی وی بر نظام حکومتی کوبا, بی‌تردید تاریخی مفتوح برای الهام, ارزیابی و قضاوت جهانیان باقی خواهد گذاشت.

هدف این نوشتار, بررسی شخصیت کاسترو و انقلاب و مبارزات وی و هم‌رزمانش نیست؛ هرچند خود موضوعی درخور برای پژوهش تحولات جهانی, و به ویژه شناخت بهتر سرزمین‌های امریکای لاتین است. بلکه تنها نیت, ذکر خاطره‌ای است از سفر اینجانب در سال ١٣٧٣ به اتفاق هیئت همراه به کوبا و انجام یک ملاقات طولانی, سنگین, مفید و پربار با رهبر کوبا, فیدل کاسترو.

چرا به کوبا رفتم؟

جنگ تحمیلی هشت‌ساله در اواخر دهه ١٣٦٠ به پایان رسید و خرابی و ویرانی, رکود اقتصادی, و هزینه‌های هنگفت معنوی و مادی فراوان برای ایران انقلابی و اسلامی به جا گذاشت. عزم جزم دولت از ابتدا, "سازندگی" مبتنی بر توسعه اقتصادی و پیشرفت کشور در همه سطوح بود. سیاست مستقلانه ج.ا.ایران با شعار نه شرقی نه غربی که در دوران جنگ تحمیلی تاثیرات شگرف خود را در پویایی نظام با بروز نواوری و خلاقیت و ظهور توانمندی‌های غیرقابل باور نشان داد, به همراه خود, انزوای سیاسی و استقلال و دوری از اتکا و وابستگی به قدرتهای منطقه‌ای و جهانی را نیز موجب شد.

دهه ١٣٧٠ شروع دوره دوم ریاست جمهوری جناب اقای هاشمی رفسنجانی بود. بازسازی اثار تخریبی جنگ تحمیلی استکباری همچنان ادامه داشت, زیرساختهای اساسی کشور در حال ترمیم و اصلاح بود و مقدمات انجام کارهای بزرگ تحقیقاتی و پژوهشهای دانش‌بنیان با هدف ایجاد ارزش افزوده و تولید ثروت در دستور کار جدی دولت و مجریان مخلص آن قرار داشت.

متن کامل مطلب را اینجا مطالعه کنید.