نقش تربیت دینی در امنیت اجتماعی

ارزش‌ها و باورها و در رأس آنها ایمان و معتقدات دینی و مذهبی از عناصر متشکله مهم شخصیت انسان می‌باشند. دستورات دینی در تمام شئون زندگی دخالت داشته و از عوامل موثر در رشد شخصیت بوده و روابط بین فردی و اجتماعی افراد را مشخص و معین می‌کند. در میان ادیان زنده جهان دین اسلام عنایت ویژه‌ای به ساماندهی اوضاع دارد.

دین با سه خصیصه، یعنی درونی ساختن تعلیمات، ارائه تصویر دل انگیز و آرام بخش از آفرینش و هستی، و طرح و معرفی الگوهای موفق، تا حدی به پیروان خود مصونیت می‌بخشد. کسانی که به بزه‌های اجتماعی دست می‌یازند، اغلب نگاه مثبتی به جامعه خود و گاه به کلیت آفرینش ندارند و نظامات اجتماعی و گاه نظامات هستی را ناسالم و منحرف‌پرور تلقی می‌کنند و می‌پندارند که از مسیر درست و روال طبیعی نمی‌توانند به آنچه حقشان است دست یابند، لذا چاره‌ای جز خرق نظم‌های فرا رویشان ندارند. از سوی دیگر، آنجا که آدمی را از درون هشدار دهنده‌ای است و فرمان‌ها را نه از بیرون که از خویشتن خود می‌داند و در هرلحظه و هر مکانی با مراقبی درونی و همیشگی روبروست، طبعاً کمتر به انحرافات می‌گراید؛ لذا اگر وعظ کننده و اندرز دهنده‌ای از درون نباشد، اندرزهای دیگران به او سودی نخواهد بخشید.

دین اسلام در کنار عنصر انذار، بیم دادن و ترساندن که می‌تواند ریشه و خاستگاه گناه و انحراف را بسوزاند، تاکید و ترغیب به ثواب آخرت و نیک بختی دنیا نموده است. از سوی دیگر آیین‌های مذهبی جمعی، نظارت همگانی، مسئولیت جمعی، فراخوانی دین به همیاری بر کار نیک، پرهیز از هر نوع مساعدتی در کار خلاف و ده‌ها آموزه دینی دیگری ـ که در همه ادیان وجود دارند و در اسلام به نحو کامل تر و جامع تری وجود دارد ـ هرکدام می‌توانند در برابر انحراف اجتماعی نقش بازدارنده‌ای ایفا نمایند.

دین و دینداری همواره نقش مثبتی در برقراری امنیت اجتماعی در جامعه داشته است. در پژوهشی که برروی ٣٠ نوجوان بزهکار و غیر بزهکار صورت گرفت، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که نوجوانان غیر بزهکار از نگرش مذهبی قوی تری برخوردار بودند. در راستای مسائل فوق، پژوهش حاضر در صدد است رابطه بین تربیت دینی و امنیت اجتماعی را مورد بررسی قرار دهد.