فناوری جاسوسی علیه ایران از پرایداتورها تا اشلون

در روز ١٢ دسامبر ٢٠٠٧ گزارش ٩ صفحه‌ای «برآورد اطلاعات ملی آمریکا درباره برنامه هسته‌ای ایران» که برآیند گزارش‌های ١٦ سازمان جاسوسی و اطلاعاتی آمریکایی است، منتشر شد. در این گزارش آمده بود: «تا پاییز سال ٢٠٠٣ سازمان‌های نظامی ایرانی بر روی ساخت سلاح هسته‌ای کار می‌کردند، اما سپس این کار را متوقف ساختند». در بخشی دیگر از این گزارش گفته می‌شود که در آمریکا یقین کامل ندارند که تا اواسط سال ٢٠٠٧، ایران برنامه خود برای ساخت سلاح هسته‌ای را از سر گرفته باشد و نمی‌دانند که آیا قصد دارد سلاح هسته‌ای بسازد یا خیر. همچنین گفته می‌شود که در آمریکا تخمین می‌زنند ایران از نظر فنی توان ساخت اورانیوم غنی شده در سطح درصدهای بالا با میزان کافی برای ساخت سلاح هسته‌ای را در دوره زمانی ٢٠١٠-٢٠١٥ خواهد داشت. در این گزارش تصریح می‌شود که اطلاعات مذکور درباره برنامه هسته‌ای ایران، از طریق ماهواره‌های جاسوسی و فعالیت‌های جاسوسی در خاک ایران به دست آمده‌اند.

انتشار این گزارش، این سئوال را مطرح می‌کند که آیا سازمان‌های مذکور وسائلی اعم از فناوری‌ها، ابزارها و روش‌هایی در اختیار دارند تا مدعی باشند اطلاعات سری و محرمانه‌ کشوری را می‌توانند به دست آورند یا خیر؟ اگر چه اطلاعات بعدی منتشره توسط رسانه‌های غربی حاکی از این است که اکثر مطبوعات مذکور مدعی هستند اطلاعات‌شان به وسیله شنود مکالمات مسئولان ایرانی صورت گرفته است، با این حال، جدای از بحث پیرامون موضوع هسته‌ای ایران، به نظر می‌رسد نقش فناوری‌های پیشرفته جاسوسی در جمع آوری اطلاعات محرمانه کشورها بیش از تصور معمول می‌باشد. به همین جهت در گزارش حاضرچند نمونه از این فناوری‌ها به تفصیل مورد بحث قرار می‌گیرند.