سیاست گذاری اینترنت اشیا (IoT)

مقدمه

اینترنت اشیاء دارای کاربردهای گوناگونی در حوزه‌هایی همچون شهر هوشمند، ساختمان‌های هوشمند، حمل‌ونقل هوشمند، بهداشت و درمان، انرژی، صنعت، کشاورزی و محیط زیست است. نتیجه کاربردهای این فناوری، افزایش بهره‌وری اقتصادی، افزایش هوشمندی، صرفه‌جویی در مصرف، افزایش سرعت، کاهش هزینه‌ها، کاهش اسراف، افزایش توان مدیریت و نظارت، افزایش شفافیت و... است. همچنین ترکیب این فناوری با سایر فناوری‌ها همچون هوش مصنوعی، باعث می‌شود که کاربر رضایت بسیاری از استفاده از این اشیای هوشمند متصل به یکدیگر داشته باشد (اصطلاحا بسیار کاربرپسند است). همه این عوامل باعث می‌شود که این فناوری به سرعت در جوامع رشد کند (البته در حوزه خانه هوشمند، شرط رشد سریع این فناوری، ارزان بودن لوازم خانگی مجهز به اینترنت اشیاء است، اگر لوازم خانگی متصل به اینترنت اشیاء گران باشند، سرعت رشد آن کند خواهد بود).

حال اگر کشوری در مقابل چنین فناوری‌ای رویکردی منفعل داشته باشد و این فناوری را در سطوح مختلفش بومی نکند، نسخه غیربومی آن در کشور گسترش می‌یابد. فناوری اینترنت اشیاء اگر بومی نبوده و درست مدیریت نشود، هرچند که می‌تواند باعث رشد نوآوری و علم و افزایش بهره‌وری اقتصادی در صنعت و کشاورزی و... شود، اما مخاطرات بسیار فرهنگی- اجتماعی، امنیتی، سیاسی و مدیریتی در پی خواهد داشت. بنابراین ضروری است که در سیاست‌های این حوزه، توجه ویژه‌ای به مقوله طراحی بومی این فناوری شود.