مبانی و مکانیزیم همکاری‌های زیست محیطی ایران و همسایگان درحوزه آب‌های رودخانه‌ای مشترک

برای دسترسی به فایل این مطلب اینجا را کلیک کنید.

وجود رودخانه‌های متعدد و مشترک مرزی میان ایران و همسایگان از یک سو و کاهش منابع آبی و آلودگی‌های آب از سوی دیگر، موجب اهمیت این آبها در سطح بین‌المللی و زمینه تبدیل آن به یکی از منابع اختلاف و تنش میان کشورهای دینفع در آینده را فراهم نموده است. حقوق بین‌الملل در دهه‌های اخیر در کنار تلاش برای نظام مند نمودن بهره‌برداری از آبهای مشترک بین‌المللی، در صدد تدوین اصول و قواعدی برای جلوگیری از کاهش آلودگی و محافظت از آبهای بین‌المللی بعنوان بخشی از محیط زیست منظقه‌ای بوده است. تصویب کنوانسیون ١٩٩٧ گامی مهم و اساسی در توسعه حقوق بین‌الملل محیط زیست معاصر به شمار آمده و بسیاری از اصول حقوقی مطرح درحقوق بین‌الملل محیط زیست، از قبیل اصل «بهره‌برداری و استفاده منطقی و منصفانه از منابع»، اصل «ممنوع بودن وارد آوردن خسارت بر قلمرو سرزمینی دولت دیگر» و اصل «همکاری بین‌المللی» تدوین و ارائه گردیده است. در نبود توافق‌های دوجانبه  و چندجانبه به نظر می‌رسد این کنوانسیون چارچوب مناسبی برای همکاری میان ایران و کشورهای همسایه در زمینه حفاظت، مدیریت و جلوگیری از آلودگی این آبها بر اساس نظریه مدیریت مشترک در چارچوب رویکرد حقوقی بعنوان یکی از محورهای  همکاری زیست محیطی میان ایران و همسایگان را فراهم نموده است.